ﺗﻮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ
ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ
ﺷﺒﯿﻪ ... ﺳﺎﺩﻩ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﺴﯽ ﺷﺒﯿﻬﺖ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺗﻮ ﭼﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ
ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺷﻌﺮ ﻣﻨﯽ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ
ﻣﺒﺎﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ
ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻟﺨﻮﺷﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖ
ﺗﻮ ﺁﻥ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ
ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺍﺕ ﺑﻮﺩﻡ
ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ
بگذار تا دنــــیا بفهمد مال من هستی
گنجشــــــــک‌ها خانه به خانه ماجرایت را
وقتی پُر است از خاطراتت شعرهای من
باید بنـــــوشے با خیال تخت چایت را !
مجلس شور من و شاه قجر چشمانت
شهر تبریز من و توپ و تشر چشمانت
مثل خورشیدی و من دور دلت میچرخم
کهکشان موی تو و قرص قمر چشمانت
بـه اسـتخاره ها چه‌حـاجت‌سـت وقــتیکه
تــــو دلربا کنارِ سفره های افطاری
به صد دعا نیاز نیست ای غــزل بانو
تو خود جـــوابِ ربنای این گنهکاری
ماجرای من و تو
باور باورها نیست
ماجرایی‌ست
که در حافظه‌ی دنیا نیست
نه دروغیم ،نه رویا
نه خیالیم ، نه وهم
ذات عشقیم، که در آینه‌ها پیدا نیست
تو گمی در من و من در تو گم ام
باورکن
جز دراین شعر
نشان و اثری از ما نیست
شب که آرام‌تر از پلک
تو را می‌بندم
با دلم
طاقت دیدار تو
تا فردا نیست.
از من نپرس چرا دوستت دارم ،
نپرس چرا دائم به تو فکر می‌کنم ...
مگر ابر ها میدانند که چرا می‌بارند ؟
یا رودخانه ها میدانند که چرا باید جاری باشند ؟
یا مثلا هیچ‌گاه به سرت زده از یک کوه بپرسی
چرا این همه سال استوار ایستاده ای ؟!
عزیز ِ من
از من نپرس چرا دوستت دارم !
بگذار مثل ابر و رود و کوه مشغول باشم
به کاری که چرایش را نمی دانم؛
اما
برای انجام دادنش زنده ام ...
بگذار بر لبم لب تا جان به لب رسانی
تا بر دلِ رقیبان، داغی قَدَر نشانی!
چنگی زدم به مویَت، آوایِ تار آمد
مدهوش گشتم از این آوایِ آسمانی
آتش بزن به جانم تا همچنان سیاوَش
بینی که عشق دارم دور از هوسْ‌پَرانی!
در آن کمانِ ابرو گویی که آرشی هست
تیر از کمانِ ابرو بر کهکشان نشانی!
تهمینه‌یِ لبانت رستمْ کُش است جانا
سهراب، زنده مانَد، جانم اگر ستانی!
باشی پُر از توانم، بی تو نمی‌توانم
با من بمان نگارا! با من...تو می‌توانی!
جای لب های تو گویا، لب فنجان مانده
قهوه این بار چرا در دهنم شیرین است
منِ خسته چون ندارم، نفسی قرار، بی‌تو
به کدام دل، صبوری، کنم ای نگار، بی‌تو؟
رهِ صبر چون گزینم، منِ دل به باد داده
که به هیچ وجه جانم، نکند قرار، بی‌تو
دوباره صفر میشود دلم ..
دوباره می‌گیرد ..
برای با تو بودن ...
دوباره می‌میرد ....
عزیزم بیادرآغوشم تومال منی...
آرام باش که تو تاآخردنیا دنیای منی...
بارها گفته ام وخودت هم میدانی که زندگی منی...
پس این راهم بدان توآخرین کسی خواهی بود که قبل ازمردنم اوراخواهم دید.
ﺟﻨﺲ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ
ﺑﻪ ﺗﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ
ﻧﻔﺴﺖ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﯼ ﮔرم ﺍﺯ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﺧﺪﺍﺳﺖ
ﺷﻮﻕ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﻝ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ
ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻫﻨﺖ ... ﻭﺍﯼ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﻗﻠﺐ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺿﺮﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ
ﻋﻄﺮ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺗﻨﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻀﺎ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ
ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻋﺸﻖ ، ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ
ﺁﺑﯽ ﭘﯿﺮﻫﻨﺖ ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺗﻨﺖ ﻣﯽ ﻟﻐﺰﺩ
ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻣ ﻔﻬﻮﻡ ﻏﺰﻝ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ
با اجازه می‌توانم جان به قربانت کنم؟
یا به صرف بوسه ای یک دفعه مهمانت کنم؟
چشم تو چون جام می می‌ماند و من در کفش
من لبم را می توانم مست چشمانت کنم؟
ای فرشته، ای پری، ای حضرت خوبی و عشق
میشود روزی تو را پا بند انسانت کنم
سرو آزادم بگو در کنج آغوشم تورا
میشود آیا کمی در بند و زندانت کنم؟
من که گمراه رهت، راه تو اما اصل دین
میشود یک دم تورا بی دین و ایمانت کنم؟
آفرین بر خالقت، احسنت بر دستان او
جای ایزد میشود بوسه به دستانت کنم؟
پای پیمانت نماندی و ندادی بوسه را
میشود آخر تو را بر پای پیمانت کنم
رو به رویم نصف رویت را
بپوشان بعد از این
ماهِ کامل، میکند
دیوانه را دیوانه تر
چشم مست تو عجب جلوه گه بیداد است
خم ابروی تو سرمشق کدام استاد است؟
خم ابروی تو را دیدم و رفتم به سجود،
صید را زنده گرفتن هنر صیاد است
