من آمده ام که با تو راهی بشوم
آنی که تو از دلم بخواهی بشوم
دریا بغلم کن، بغلم کن دریا!
میخواهم از این به بعد ماهی بشوم
ای می از چشم تو آموخته ، گیرایی را
کرده گل پیش لبت ، مشق شکوفایی را
غزل و قول من از توست که در مکتب عشق
بلبل از فیض گل آموخته ، گویایی را
همچو من در دگری شوق تماشایش نیست
هر که شد شیفته آن چشم تماشایی را
ای دو چشم تو ، دو دریای شبانه ! چه کنم ،
گر به دریا نزنم ، این دل دریایی را ؟
شهروایند همه پیش تو خوبان ، ای تو
سکه ی تازه به عالم زده ، زیبایی را !
کی حکایت کند آن بوسه و آن لب با من
فصلی از قصّه ی شیرین شناسایی را ؟
شب اگر باشد و می باشد و من باشم و تو
به دو عالم ندهم ، گوشه ی تنهایی را
گل نیلوفر من ! پیش تو می یابد دل
نیرو انای خود ، آرامش بودایی را ،
من و اندیشه ی زیر و زبر و سود و زیان ؟
من که بر سنگ زدم ، شیشه ی دانایی را ؟
کافر عشقم اگر پیش تو از دل نکنم ،
ریشه ی طاقت و بنیان شکیبایی را
با همه لاف خرد ، عقل به حیرت در ماند
خواست تا حل کند ، این عشق معمایی را
دوست دارم با تو باشم عیب این خواهش کجاست؟
باتو بودن ، شعر خواندن، کس نگفته نابجاست
از تو گفتن یا شنیدن از لبت ، تا خواب صبح
حرفهای عاشقانه با تو گفتن کی خطاست؟
لب به لب، لبریزعشقت، گرشود احساس من
بازیِ شب زنده داری با لبانت ، دلرباست
مست ومدهوشم کنی با غمزه ای حتی به چشم
دل به اعجاز دو چشمت بس به می، بی اشتهاست
دوست دارم با تو گویم از کلامی با سه حرف
عین و شین و قاف و دیگر هیچ حرفی، کین رواست
قصدم ای یار این نبود کزتو، سراید این غزل
عشق پاکت بی محابا زد به دل این حرف راست
تو آسمون عشقمو، میون ابرا دیدم
یه باغ پر گل یاس، من تک و تنها دیدم
شبه ولی عشق من، چشمک زده به خورشید
ز چشمکش گل یاس، دونه دونه درخشید
کاشکی منم دو تا بال، مثل فرشته داشتم
پر میزدم تا ابرا، لب رو لباش میذاشتم
کاشکی میشد از زمین یاس تو ابرا رو چید
کاشکی میشد با خیال، تا ستاره پر کشید
ای که رُخَت همچو ماه، طعنه زده به خورشید
با دل ما راه بیاین، چشم و چراغش بشید
دوش از غم هجران تو خوابم نگرفت
اشک چشمی که کماکان زد و خاتم نگرفت
من که از مهر تو لبریز شدم، می‌دانم
دل من تا که تو بودی غم و ماتم نگرفت
منگر چنین به چشمم، ای چشم آهوانه
ترســــم قـــرار و صبـــرم برخیزد از میانه
ترسم به نام بوسه غارت کنم لبت را
با عذر بی قراری ، ایــــن بهترین بهانه
ترسم بسوزد آخـــــر، همراه من تو را نیز
این آتشی که از شوق در من کشد زبانه
چون شب شوداز این دست، اندیشه‌ای مدام است
در بـــــرکشیدنت مست، ای خــــواهش شبـــانـــه
ای رجعت جوانی، در نیمه راه عمرم
برشاخه ی خزانم نا گـــــه زده جوانه
ای بخت ناخوش من، شبرنگ سرکش من
رام نوازش تــــو، بــــی تیـــــــــغ و تازیانه
ای مرده در وجودم ، با تـو هراس توفان
ای معنی رهایی! ای ساحل! ای کرانه
جانم پراز سرودی است، کز چنگ تو تراود
ای شـــــور ای ترنــــم، ای شـعر ای ترانه
تو را وقتی تصور میکنم هی شعر می آید
زچشمانت غزلواره ز لبهای تو تک بیتی
نگاهم کن که تا فردای شعرم در تو بیدارم
و معنا کن تماشارا برای چشم بیمارم
به آدمهای سیمانی ندارم اعتماد اما
تو چشمت آسمان دارد به رویش ماه می کارم
بیا زیبای شالیزار دریا چشم روشن تر
درو کن چشم هایم را که از آیینه بیزارم
فقط اندازه لبخند با من مهربان تر باش
بیا تا سمت گیسویم که مریم در بغل دارم
دلت قصد سفر دارد برایت عشق می بندم
نکوچ ای آشنا از من منی که از تو سرشارم
به آتش می کشی امشب غزلهای نجیبم را
ولی خورشید می بارد مدام از چشم افکارم
زبانم لال شاید حرفهایم را نمی فهمی
و یا شاید نمی دانی که من هم دوستت دارم
نمی دانم خبر داری تو ای همراز تاریکم
که از آیینه می آیم و از آیینه بیزارم
زیر باران با نوای رعد با من برقص
که خدا میخواهد از ما عکس برداری کند...
ای بازی زیبای لبت بسته زبان را
زیبایی تو کرده فنا فن بیان را
ای آمدنت مبدا تاریخ تغزل
تاخیر تو بر هم زده تنظیم زمان را
نقل است که در روز ازل مجمع لالان
گفتار تو را دیده و بستند زبان را !
عشق تو چه دردی است که در منظر عاشق
از تاب و تب انداخته حتی سرطان را
کافی است به مسجد بروی تا که مشایخ
با شوق تو از نیمه بگویند اذان را
روحم به تو صد نامه نوشت و نفرستاد
ترسید که دیوانه کنی نامه رسان را
خورشید هم از چشم سیاه تو می افتد
هر روز اگر طی نکند عرض جهان را
یک عمر دویدند و به جایی نرسیدند
آنانکه به دستت نسپردند عنان را
بر عکس تو می گریم اگر با تو نباشم
تا خیس کنم حداقل نقش جهان را !
