ماجرای من و تو
باور باورها نیست
ماجرایی‌ست
که در حافظه‌ی دنیا نیست
نه دروغیم ،نه رویا
نه خیالیم ، نه وهم
ذات عشقیم، که در آینه‌ها پیدا نیست
تو گمی در من و من در تو گم ام
باورکن
جز دراین شعر
نشان و اثری از ما نیست
شب که آرام‌تر از پلک
تو را می‌بندم
با دلم
طاقت دیدار تو
تا فردا نیست.
از من نپرس چرا دوستت دارم ،
نپرس چرا دائم به تو فکر می‌کنم ...
مگر ابر ها میدانند که چرا می‌بارند ؟
یا رودخانه ها میدانند که چرا باید جاری باشند ؟
یا مثلا هیچ‌گاه به سرت زده از یک کوه بپرسی
چرا این همه سال استوار ایستاده ای ؟!
عزیز ِ من
از من نپرس چرا دوستت دارم !
بگذار مثل ابر و رود و کوه مشغول باشم
به کاری که چرایش را نمی دانم؛
اما
برای انجام دادنش زنده ام ...
بگذار بر لبم لب تا جان به لب رسانی
تا بر دلِ رقیبان، داغی قَدَر نشانی!
چنگی زدم به مویَت، آوایِ تار آمد
مدهوش گشتم از این آوایِ آسمانی
آتش بزن به جانم تا همچنان سیاوَش
بینی که عشق دارم دور از هوسْ‌پَرانی!
در آن کمانِ ابرو گویی که آرشی هست
تیر از کمانِ ابرو بر کهکشان نشانی!
تهمینه‌یِ لبانت رستمْ کُش است جانا
سهراب، زنده مانَد، جانم اگر ستانی!
باشی پُر از توانم، بی تو نمی‌توانم
با من بمان نگارا! با من...تو می‌توانی!
جای لب های تو گویا، لب فنجان مانده
قهوه این بار چرا در دهنم شیرین است
