مردی باش
کنار شعرهایم...
.
هربار که دلم خواست
زخم های بی شمارش را
بنویسد
نگاهی به چشمانم بینداز
و
لبخندم را
با لبانت در میان بگذار...
بانو
مرسی که هستی
و هستی را رنگ آمیزی میکنی
هیچ ازت نمی‌خواهم
فقط باش...
یــــکــی زیـــر
یــــکــــی رو
زیبـاتـرین بافـتـنـی دنــــیــاســـت
دسـت هـایـمـان...!!!
شعر من وقتی که با تو عشق بازی می کند
در تنور داغ آغوشت ، چه نازی می کند
در تو می پیچد تمام واژه های پیکرش
در میان بوسه هایت یکه تازی می کند
می شود آن کس که باید باشد و باید شود
عاشقی را پیش چشمت صحنه سازی می کند
مثل مجنون می شود در پاره ای از لحظه ها
چون که لیلا دائماً عاشق نوازی میکند
شعر من ؛ آری؛ تو باشی ، جور دیگر میشود
وصف غم ها را فقط با فعل ماضی میکند
بی خیال درد و غمهای درونی می شود
چون تو هستی ، ادعای بی نیازی میکند
حال من خوب است اما با تو بهتر می شوم
آه، تا می بینمت یک جور دیگر می شوم
با تو حس شعر در من بیشتر گل می کند
یاسم و باران که می بارد معطر می شوم
در لباس آبی از من بیشتر دل می بری
آسمان وقتی که می پوشی کبوتر می شوم
آنقدر ها مرد هستم تا بمانم پای تو
می توانم مایه ی گهگاه دلگرمی شوم
میل ؛ میل توست اما بی تو باور کن که من
در هجوم باد های سرد پرپر می شوم
