ماجرای من و تو
باور باورها نیست
ماجرایی‌ست
که در حافظه‌ی دنیا نیست
نه دروغیم ،نه رویا
نه خیالیم ، نه وهم
ذات عشقیم، که در آینه‌ها پیدا نیست
تو گمی در من و من در تو گم ام
باورکن
جز دراین شعر
نشان و اثری از ما نیست
شب که آرام‌تر از پلک
تو را می‌بندم
با دلم
طاقت دیدار تو
تا فردا نیست.
منِ خسته چون ندارم، نفسی قرار، بی‌تو
به کدام دل، صبوری، کنم ای نگار، بی‌تو؟
رهِ صبر چون گزینم، منِ دل به باد داده
که به هیچ وجه جانم، نکند قرار، بی‌تو
دوباره صفر می‌شود دلم ..
دوباره می‌گیرد ..
برای با تو بودن ...
دوباره می‌میرد ....
دوش از غم هجران تو خوابم نگرفت
اشک چشمی که کماکان زد و خاتم نگرفت
من که از مهر تو لبریز شدم، می‌دانم
دل من تا که تو بودی غم و ماتم نگرفت
یک امشبی که آمده بودی به خوابِ من
من از غمِ فراقِ تو خوابم نبرده بود ...
پنجــــــــــره را می بندم
وقتی نقشــی از تو ،
در کوچــه نیست...
ﺗﻮ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ
ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﻮﺍﻡ!
ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻦ
نبوﺩﻧﺖ، ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ …
ارزش بودنت را ،
همیشه...
از اندیشه ی یک لحظه نبودنت میتوان فهمید...
از تو دورم من و دیوانه و مدهوش توام
آنچنان محو تو گشتم که در آغوش توام
یک دم از دل نبــرم یـاد دلاویــــز تو را
گرچه چون عشق ز دل رفته فراموش توام
نگه گرمم و در چشــم سخنگوی توام
هوس بوسه ام و در لب خاموش توام
همچو اشکی که ز جــان ریخته در دامن تو
چون صدایی که ز دل خاسته در گوش توام
پـای تا ســـر همه طــــوفانم و آشــفتـگیم
بحر پر موجم و عمریست که در جوش توام
گرچه در حسرتم از دوری برق نگهت
زنده با یــاد تو و گرمی آغــوش توام
در دل این شب تاریک که چون بخت من است
تا سحــر منتظر صــبح بنــــاگـــوش توام
بی قراره توام و در دل تنگم گله هاست
آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست
