من مدتی ست ابر بهارم برای تو
باید ولم کنند ببـــــارم برای تو
این روزها پر از هیجــان تغزّلم
چیزی به جز ترانه ندارم برای تو
جان من است و جان تو، امروز حاضرم
این را به پـــای آن بگذارم برای تو
از حد «دوست دارمت» اعداد عاجزند
اصلاً نمی شود بشـــمارم برای تو
این شهر در کشاکش کوه و کویر و دشت
دریا نداشت دل بســـپارم برای تو
من ماهی ام تو آب، تو ماهی من آفتاب
یـاری بـرای من تو و یـــارم برای تو
با آن صدای ناز برایم غزل بخوان
تا وقت مرگ حوصله دارم برای تو
ﺗﻮ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ
ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﻮﺍﻡ!
ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻦ
نبوﺩﻧﺖ، ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ …
اَمَنْ یُجیب ِ قلب من ،
چشمان بی‌همتای توست..!!
فی کـُلّ حال ٍ حاجَتـــی ،
تنهــا دَمی لبهای توست..!!
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرم
یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم
یا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم
این کوزه ترک خورد! چه جای نگرانی ست
من ساخته از خاک کویرم که بمیرم
خاموش مکن آتش افروخته ام را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم
کســی که دوسـتش دارم غــــزل اســـت...
خــودش نــــــه، چشـــــــمـهــایـــش...
به باغ گل نرو،
از آنجا که باغی
از گل در درون داری
بر هزار گلبرگ نیلوفر آبی بنشین
و نگه کن زیبایی را که اندرون داری...
از تو دورم من و دیوانه و مدهوش توام
آنچنان محو تو گشتم که در آغوش توام
یک دم از دل نبــرم یـاد دلاویــــز تو را
گرچه چون عشق ز دل رفته فراموش توام
نگه گرمم و در چشــم سخنگوی توام
هوس بوسه ام و در لب خاموش توام
همچو اشکی که ز جــان ریخته در دامن تو
چون صدایی که ز دل خاسته در گوش توام
پـای تا ســـر همه طــــوفانم و آشــفتـگیم
بحر پر موجم و عمریست که در جوش توام
گرچه در حسرتم از دوری برق نگهت
زنده با یــاد تو و گرمی آغــوش توام
در دل این شب تاریک که چون بخت من است
تا سحــر منتظر صــبح بنــــاگـــوش توام
اگر لب ندهی
چنان به گندمزار خیره میشوم،
که گندم شوم بر سر سفره ات بیایم
و نان میان لبانت شوم...
بی قراره توام و در دل تنگم گله هاست
آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست
