آسمان گفت که امشب، شب توست
سرخی صورت گل، از تب توست
آنچه تا عشق مرا بالا برد
بوسه گاهیست که نامش لب توست
با همه‌ی بی سر و سامانی‌ام
باز به دنبال پریشانی‌ام
طاقت فرسودگی‌ام هیچ نیست
در پی ویران شدنی آنی‌ام
آمده‌ام بلکه نگاهم کنی
عاشق آن لحظه‌ی طوفانی‌ام
دلخوش گرمای کسی نیستم
آمده‌ام تا تو بسوزانی‌ام
آمده‌ام با عطش سال‌ها
تا تو کمی عشق بنوشانی‌ام
ماهی برگشته ز دریا شدم
تا تو بگیری و بمیرانی‌ام
خوب‌ترین حادثه می‌دانمت
خوب‌ترین حادثه می‌دانی‌ام؟
حرف بزن ابر مرا باز کن
دیر زمانی است که بارانی‌ام
حرف بزن، حرف بزن، سال‌هاست
تشنه‌ی یک صحبت طولانی‌ام
ها به کجا میکشی‌ام خوب من؟
ها نکشانی به پشیمانی‌ام
تو به قلبم گوش دادی؟
با یه ضرب خیلی شادی،
میگه شکر تو خدایا
که به من سمانه دادی
دو بهار و دو خزانه
به دلم تو پا نهادی
قربونت برم خدایا
که به من سمانه دادی
جای تو در دل من بود
تو مداد، من جامدادی!
اینم از رحمت حق بود
که به من سمانه دادی
آن زمان که...
ماهی آب را
کویر باران را
آدم برفی برف را
پرنده پرواز را
رود جاری شدن را
و خداوند بنده اش را، دوست نداشته باشد...
من نیز تو را دوست نخواهم داشت...
من خریــــدار نگاه خسته ات هستم هنوز
با همان شوریدگی دیوانه ات هستم هنوز
شمع گرم لحظه هایم خاطرات سبز توست
نازنین لیــــلای من ! پروانه ات هستم هنوز
ای چراغ روشن شبـــهای تـــــــار زندگی
من صدای غربت کاشانه ات هستم هنوز
دستهایت بستر بی انتهای سادگی است
خوب میدانی چرا دلداده ات هستم هنوز
با قدمهای صبورت عشــق را اندازه کن
من وفادار تو و پیمانه ات هستــم هنوز
بارها گفتم مرا با عشق محرم کن دمی
آشنای خنده ی رندانه ات هستم هنوز
در کلاس زندگی با من مدارا کرده ای
من گدای طاقت جانانه ات هستم هنوز
من با صدای نفس کشیدنت هم
عاشقی می کنم
حتا اگر آرام و بی صدا
خودم را بگذارم در دست‌هات
و بروم
حتا وقتی از کنارت رد شوم
برای پرت نشدن حواست
بوی تنت را پُک بزنم...
جـانا به جـان خــــریدم در راه مـــن خطـرها
در راه وصـــل تــــو مـن باید کــــنم ســفرها
در آســــمان قلـــــبم تنـــــها تویی ســــــتاره
در پیش تـو حقــیرند ، خورشیـدها ، قمــرها
شمـــشیر تیز عشـــقت بر جان مـن نشـسته
دیگـــر اثـــــر نـدارد ، در پیـــش آن ســپرها
در راه عشـــق باید بی سـر به خــون تپـیدن
باید بـه نیــــزه گردد در راه عشــــق سـرها
باریـده رحمــت تــــــو بـــر آتــــش وجـودم
گویا شـــده گلســـتان ، آن آتــش و شـررها
شــــیرینی لـــــبم از شـــهد لـــب تــــو باشد
بی مـزه گشــته دیگر پیش لـــبت شـــکرها
ایـــن دل امـید بســـته بـر روز دیــدن تـــو
پاشــیده آب این دل ، در کوچـه ها ، گذرها
تمــــرین بی جـوابی گردیده لطــف و مهرت
دارد بـــرای پاســــخ این دل بسی نظـــرها
تیـــر نگاه تـــــو بر مــــــرغ دلـــــم شــرر زد
زخمـــی گران نشــــاندی ، بر بالــها و پـرها
عشقم به تو عزیزم همچون درخت سرو است
سرسبز و استوار است همیشه در شجرها
در پیــش درب و کــــوی میـــخانه ات نشــینم
حـتی اگـر ببندی بـر مـــن تـــو هـــرچه درها
داراییــــم دلی صـاف ، عشــقی به پاکی رود
در چشــم من حقــیرند گنجینه ها ، گهــرها
ذوقـــی خــدا به من داد تا بر تـو عـرضه دارم
شــعر و غــــزل به جای ســیم و طلا و زرها
مجــــنون برای لیلا سر زد به دشـت و صــحرا
آخـر هــمی گذارم مــن ســر به کــوه و بَرها
جــــام و قـــدح شکستی تا قلــــب من بداند
لــــیلای من تـــــو داری بر "بیــــدلت" نظـرها
تا روز وصـــل و دیـدار ، چشــم انتظار هسـتم
هر صــبح می زنم خط ، تقـویم ها ، سحرها !
در مسیر باد باش و بوسه هایم را بگیر
تو همیشه شاد باش و غصه هایم را بگیر
مستم از جام لبت، اى جانِ من هر روز و شب
جانِ من ارزانیت اما تو جامم را نگیر
چشمهایت مجمر و برق نگاهت آتش است
فرصت رقصیدنِ با شعله هایم را نگیر
بوسه هاى ماهى تُنگِ بلورین را ببین
من مثال ماهیم، راهِ هوایم را نگیر
بین تو یا زندگى، البته ترجیحم به توست
وقت مردن، خود بیا، با بوسه جانم را بگیر
عشق ما دهکده ای است که هرگز به خواب نمی رود
نه به شبان و
نه به روز...
و جنبش و شور حیات،
یک دم در آن فرو نمی نشیند
هنگام آن است که دندان ها تو را
در بوسه ای طولانی
چون شیری گرم
بنوشم!
دوسِت دارم همه اینو میدونن
حسود شدن انگار بلای جونن
دلم میخواد همه اینو بدونن
تا آخرش باید حسود بمونن
